Łysienie plackowate (AA) to choroba autoimmunologiczna, która powoduje wypadanie włosów bez blizn. Objawia się ostro odgraniczonymi, okrągłymi plamami wypadania włosów i może wystąpić w każdym wieku. Tradycyjne metody leczenia, takie jak kortykosteroidy, są umiarkowanie skuteczne, ale lepsze zrozumienie patogenezy choroby może prowadzić do opracowania bardziej ukierunkowanych i skutecznych metod leczenia. AA atakuje mieszki włosowe, powodując wypadanie włosów bez blizn. Objawy obejmują gładkie, ostro odgraniczone, okrągłe plamy wypadania włosów bez atrofii z „włosami wykrzyknikowymi” na obrzeżach plam. Istnieją różne warianty AA, takie jak łysienie uniwersalne, łysienie całkowite lub łysienie typu ophias. Istnieje wiele innych schorzeń skóry, które można pomylić z AA. Histopatologia AA różni się w zależności od stadium choroby. W ostrych i podostrych stadiach występuje naciek limfocytarny wokół pęcherzyków anagenowych, a faza telogenu jest skrócona. W fazie przewlekłej liczba włosów katagenowych lub telogenowych wzrasta. Przyczyny AA nie są dokładnie znane, ale dowody sugerują, że jest to reakcja autoimmunologiczna na mieszki włosowe, wynikająca zarówno z czynników genetycznych, jak i środowiskowych. Czynniki środowiskowe, takie jak stres, mogą zaostrzać lub wywoływać AA. Leczenie AA obejmuje kortykosteroidy, immunoterapię, terapię światłem i inne metody. Nie ma leków zatwierdzonych przez FDA, ale istnieje wiele potencjalnych nowych możliwości terapeutycznych, które wymagają dalszych badań. Rokowanie AA jest zmienne, niektórzy pacjenci wyzdrowieją samoistnie, inni mogą mieć chorobę przewlekłą. Dalsze badania nad mechanizmem choroby mogą prowadzić do dalszych możliwości leczenia.
